CLICK-WATCH-TALK KOMPOZYT-EXPO® 3.0 - trzecia edycja konferencji online dla branży materiałów kompozytowych w Polsce, została zorganizowana przez Targi w Krakowie, Polski Klaster Technologii Kompozytowych i Politechnikę Warszawską. A to wszystko pod patronatem Komitetu Inżynierii Materiałowej i Metalurgii Polskiej Akademii Nauk, a także Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych.
Wydarzenie odbyło się 18 i 19 listopada 2021 r.! Wzięło w nim udział 23 Prelegentów z Polski i zagranicy oraz 572 Uczestników live. Dziękujemy, że byliście z nami!
Harmonogram konferencji
I dzień: 18 listopada (czwartek) 2021 r.
I. Biokompozyty do zastosowań w technice
Opiekun bloku: prof. dr hab. inż. Andrzej Błędzki
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie
Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN, Sekcja Materiałów Niemetalowych
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Biokompozyty do zastosowań w technice
Biokompozyty z surowców odnawialnych o właściwościach antybakteryjnych
- wykład wprowadzający
prof. dr hab. inż. Andrzej Błędzki
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie
Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN, Sekcja Materiałów Niemetalowych
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
dr hab. inż. Stanisław Kuciel, prof. PK
Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki
Wydział Inżynierii Materiałowej i Fizyki | Katedra Inżynierii Materiałowej
Len i konopie – włókna przyszłości
Marek Radwański
EKOTEX Sp. z o.o.
Challenge of climate neutrality and resource efficiency as drivers for competitive fibre reinforced polymers
Dr.-Ing. Albert Langkamp, Karsten Wippler, Maik Gude
Technische Universität Dresden
Institut für Leichtbau und Kunststofftechnik
Produkcja wtryskowa biokompozytów – przykłady produkcji i rozwiązań technicznych
Kinga Wolniewicz
Specjalista ds. Sprzedaży i Marketingu
KLGS Sp. z o.o.
Wykorzystanie kompozytu WPC w produkcji desek tarasowych
Tomasz Kwapisz
Kierownik Regionalny Sprzedaży
ProDeck sp. z.o.o - Producent desek kompozytowych
Panel dyskusyjny
Przerwa kawowa
II. Kompozyty w budownictwie
Opiekun bloku: dr Andrzej Czulak
Lider Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN,
Sekcja Materiałów Niemetalowych
Novel carbon fibre reinforcements for sustainable and economic use in the construction industry - wykład wprowadzający
Dr.-Ing. Mike Thieme, Dipl.-Ing. Daniel Wohlfahrt
M.Sc. Robert Kraft, Prof. Dr.-Ing. habil. Robert Böhm
Institut für Leichtbau und Kunststofftechnik (ILK),
Technische Universität Dresden
Zastosowanie zbrojeń kompozytowych w budownictwie
dr inż. Bartłomiej Bereska
Noma Resins Sp. z o.o.
Kompozyty w budownictwie - nowoczesne i inteligentne rozwiazania
Jacek Sykulski, Marcin Knutelski
Fibreco Sp. z o. o.
Kompozyty w polskim budownictwie drogowo-mostowym
dr inż. Maciej Kulpa
Katedra Dróg i Mostów, Politechnika Rzeszowska
The Future is Black
Carbon Reinforcement Development - From Fibre to Civil Engineering
Roy Thyroff
Rothycon
Tworzywo, kompozyt, hybryda – dobór materiałów do budowy zbiorników w przemyśle
Szczepan Gorbacz
Prezes Zarządu
Amargo spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k.
Panel dyskusyjny
Zakończenie pierwszego dnia konferencji
II dzień: 19 listopada (piątek) 2021 r.
I. Metody badań i certyfikacji kompozytów
Opiekun bloku: dr hab. inż. Anna J. Dolata/prof. PŚ
Politechnika Śląska, Wydział Inżynierii Materiałowej
Katedra Technologii Materiałów
Prezes Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych
Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN, Sekcja Materiałów Niemetalowych
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Wybrane metody badań kompozytów o osnowie polimerowej - wykład wprowadzający
dr inż. Aleksandra Bogdan-Włodek
Dyrektor Laboratorium Badań Materiałów
Śląskie Centrum Naukowo-Technologiczne Przemysłu
Przebieg procesu certyfikacji na przykładzie wybranych wyrobów kompozytowych
dr inż. Tomasz Włodek
Dyrektor ds. Certyfikacji
Zakłady Badań i Atestacji „ZETOM” im. Prof. F. Stauba
Wykrywanie delaminacji w kompozytach polimerowych
Dariusz Knapek
EC TEST Systems Sp. z o. o.
Rozwiązania Shimadzu w dziedzinie badań materiałów kompozytowych
dr inż. Artur Witkowski
"SHIM-POL A.M. Borzymowski" E.Borzymowska-Reszka, A.Reszka Sp.j.
Badania materiałów kompozytowych w procesie certyfikacji statków powietrznych
Małgorzata Zalewska
Kierownik Laboratorium Badań Kompozytów
Centrum Technologii Kompozytowych, Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa
System diagnostyczny do obrazowania uszkodzeń w konstrukcjach cienkościennych z wykorzystaniem ultradźwiękowych fal prowadzonych
dr hab. inż. Łukasz Pieczonka, Prof. AGH
Z-ca Kierownika Katedry Robotyki i Mechatroniki
Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki
Badanie materiałów kompozytowych przy użyciu systemu obrazowania ultradźwiękowego dolphicam2
Piotr Goździcki
NDT-NET Sp. z o.o.
Panel dyskusyjny
Przerwa kawowa
II. Infuzja jako metoda wytwarzania kompozytów wielkogabarytowych
Opiekun bloku: prof. dr hab. inż. Anna Boczkowska
Politechnika Warszawska, Wydział Inżynierii Materiałowej,
Vice-Przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych,
Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN, Sekcja Materiałów Niemetalowych
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Challenges in processing of Snap-Cure Systems by infusion processes - wykład wprowadzający
Dipl.-Ing. Rafał Stanik, S. Geller, M. Müller, M. Kuhtz, M. Gude
Technische Universität Dresden | TUD
Institute of Lightweight Engineering and Polymer Technology (ILK)
Termoplastyczna żywica akrylowa do infuzji jako alternatywa dla żywic termo- i chemoutwardzalnych.
mgr inż. Kamil Dydek
Politechnika Warszawska
Wydział Inżynierii Materiałowej
Materiały stosowane do produkcji laminatów i infuzyjne w wielkogabarytowych elementach kompozytowych
Maciej Knuth
Milar Sp. z o.o.
Kompozytowe elementy konstrukcyjne w technologii infuzji
Radosław Romanowski
Prezes Zarządu
Roma Sp. z o.o.
Panel dyskusyjny
Zakończenie konferencji
Bloki tematyczne
Biokompozyty do zastosowań w technice
Opiekun bloku: prof. dr hab. inż. Andrzej Błędzki
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie, Sekcja Materiałów Niemetalowych, Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN, Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Kompozyty polimerowe wytwarzane do celów konstrukcyjnych są wzmacniane różnymi włóknami, dotychczas najczęściej szklanymi lub węglowymi. Poniekąd „zapomniano”, że pierwsze kompozyty polimerowe były wzmacniane włóknami naturalnymi, lub uzyskanymi z nich, włóknami celulozowymi (tzw. regenerowana celuloza). Już w latach trzydziestych ubiegłego wieku wykonywano karoserie samochodowe z żywic fenolowo-formaldehydowych wzmacnianych włóknami celulozowymi (modele DKW). Także Henry Ford wprowadzał kompozyty na bazie oleju sojowego wzmacnianego włóknami celulozowymi do swoich pojazdów.
We współczesnym przemyśle motoryzacyjnym, od połowy lat 90. coraz więcej części i elementów samochodów wytwarza się z kompozytów, w których zamiast włókien szklanych użyto włókien naturalnych. Stosuje się nowoczesne technologie ich przetwarzania, przywiązując jednocześnie wagę do wyboru odpowiednich źródeł pochodzenia tych włókien. Kompozyty z włóknami naturalnymi mają korzystne ceny i mogą być poddane recyklingowi zalecanemu przez Unię Europejską. Wytyczne UE określają, że w przemyśle motoryzacyjnym udział części i elementów samochodowych wykonanych z materiałów nadających się do utylizacji powinien sięgać aż 85 %. Alternatywne wprowadzanie kompozytów z włóknami naturalnymi jest podyktowane także względami marketingowymi, określonymi rosnącą świadomością ekologiczną społeczeństwa. Nie bez znaczenia również są pozytywne wyniki oceny („crash testów”) kompozytów z włóknami naturalnymi, ich niewielka masa, a tym samym dobra wytrzymałość właściwa.
Kompozyty w budownictwie
Opiekun bloku: dr Andrzej Czulak
Polski Klaster Technologii Kompozytowych
Sekcja Materiałów Niemetalowych, Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN
Choć kompozyty w budownictwie pojawiły się tysiące lat temu, zainteresowanie nimi stale wzrasta, co jest całkowicie uzasadnione, zważywszy na atrakcyjne właściwości materiałów kompozytowych, które są bardzo interesujące dla nowoczesnych rozwiązań w branży budowlanej. Wystarczy wymienić dużą wytrzymałość przy niewielkim ciężarze, odporność na korozję i na działanie czynników zewnętrznych, a także łatwość formowania i uzyskiwania różnorodnych kształtów.
Budownictwo należy do dziedzin, w których stale dochodzi do unowocześnień, dlatego obecnie kompozyty stosuje się nie tylko jako wzmocnienia betonu, panele ścienne, dekoracyjne, moduły budowlane, ale również w elementach infrastrukturalnych takich jak mosty czy parkingi wielopoziomowe. Coraz więcej biur konstrukcyjnych branży budowlanej sięga po te nowoczesne materiały konstrukcyjne nie tylko ze względu na rosnące ceny stali, ale głównie ze względu na możliwości, które oferują te materiały.
Metody badań i certyfikacji kompozytów
Opiekun bloku: dr hab. inż. Anna J. Dolata/prof. PŚ
Politechnika Śląska, Wydział Inżynierii Materiałowej, Katedra Technologii Materiałów
Prezes Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych
Sekcja Materiałów Niemetalowych, Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Kompozyty o osnowie polimerowej (PMC) w porównaniu z tradycyjnymi materiałami konstrukcyjnymi cechuje szereg korzystnych właściwości mechanicznych, zwłaszcza wysoka wytrzymałość i sztywność w odniesieniu do masy właściwej. Dobre charakterystyki mechaniczne tych nowoczesnych tworzyw konstrukcyjnych wynikają z ich złożonej, często wielowarstwowej struktury. Niewątpliwą zaletą tych materiałów jest możliwość kształtowania struktury poprzez odpowiedni dobór osnowy i wzmocnienia. Pozwala to na zaprojektowanie właściwości kompozytów, a przez to daje duży potencjał ich zastosowania w wielu różnych obszarach przemysłu.
Weryfikacja właściwości użytkowych zaprojektowanych struktur kompozytowych to duże wyzwanie związane zarówno z doborem odpowiedniej metody badawczej, jak i koniecznością uzyskania powtarzalnych i wiarygodnych danych testowych. Podstawowa charakterystyka polimerowych materiałów kompozytowych, często tworzyw anizotropowych, wymaga zastosowania wielu metod badawczych i przeprowadzenia szeregu testów w różnych warunkach obciążenia, takich jak: rozciąganie, ściskanie, ścinanie i zginanie. W przypadku „krytycznych” zastosowań, np. w lotnictwie, motoryzacji czy energetyce wiatrowej, zachodzi konieczność wykonania dodatkowych, zaawansowanych badań w celu określenia trwałości materiału w warunkach eksploatacyjnych i środowiskowych.
Znormalizowane testy wytrzymałościowe stosowane do oceny właściwości kompozytów polimerowych są wciąż rozwijane z uwagi na rosnące wymagania związane z kontrolą jakości i certyfikacją wyrobów. Powszechnie stosowane dokumenty odniesienia oraz standardy światowe zawierają w większości ogólne wytyczne, co utrudnia prawidłową realizację badań, a tym samym uzyskanie wiarygodnych wyników niezbędnych do przeprowadzenia procesu certyfikacji wyrobów. Dodatkowo, proces certyfikacji komplikuje brak norm przedmiotowych w zakresie oceny właściwości użytkowych dla większości innowacyjnych wyrobów wykorzystujących struktury kompozytowe.
Infuzja jako metoda wytwarzania kompozytów wielkogabarytowych
Opiekun bloku: prof. dr hab. inż. Anna Boczkowska
Politechnika Warszawska, Sekcja Materiałów Niemetalowych, Komitet Inżynierii Materiałowej i Metalurgii PAN
Członek Rady Polskiego Klastra Technologii Kompozytowych
Metoda infuzji, pomimo iż znana od lat 70-tych XX wieku, dopiero w ciągu ostatnich lat znajduje coraz większe zastosowanie w wytwarzaniu kompozytowych elementów lotniczych, budowlanych, czy też w przemyśle energetycznym, szkutniczym i wielu innych. Infuzja jest procesem zaawansowanym technologicznie, pozwalającym na uzyskanie wysokiego stosunku zawartości wzmocnienia w stosunku do osnowy, co przekłada się na uzyskanie bardzo dobrych właściwości wytrzymałościowych.
Stosuje się ją głównie do wytwarzania wyrobów o dużych gabarytach, takich jak kadłuby łodzi, skrzydła samolotów pasażerskich, łopaty elektrowni wiatrowych, kładki dla pieszych i inne. Zaletą tej metody jest łatwość i powtarzalność produkcji wyrobów, nawet o dużych gabarytach, krótki cykl produkcyjny, integralność elementów, takich jak żebra czy rdzenie, możliwych do wprowadzenia w jednym etapie technologicznym. Uzyskiwane wyroby charakteryzują się bardzo dobrymi i powtarzalnymi właściwościami mechanicznymi, małą ilością wad w strukturze kompozytu, dużą powtarzalnością i stabilnością wymiarową. Zaletą tej metody jest również ograniczenie emisji szkodliwych substancji w trakcie produkcji wyrobów. Jako wzmocnienie w metodzie infuzji stosowane są maty z włókna ciągłego, tkaniny trójwymiarowe lub mato-tkaniny, przeznaczone do procesu infuzji. Ich specjalna konstrukcja umożliwia płynięcie mieszanki oraz pozwala na mniejsze jej zużycie, co jednocześnie przekłada się na większy udział wzmocnienia. Bardzo często dla zwiększenia grubości laminatu przy jednoczesnym zachowaniu małej masy wprowadza się materiały przekładkowe z balsy, pianek polimerowych (PVC, PET) czy plastra miodu. Metoda infuzji pozwala na wytwarzanie wyrobów o skomplikowanej geometrii, a także dużych gabarytach w jednym kroku technologicznym.
Poprzednie edycje